Met pijn in ons hart hebben we ons bedrijfspand op het Oude Dorp verkocht. De nieuwe eigenaar is ook een Nieuwerkerker. Geen ‘kind’, zoals de notaris inschatte, toen hij vernam dat het om Peter Stolk ging. Neen, want kinderen hebben we niet. Peter is wel een volle neef met wie we een innige band hebben. Toen hij van onze verkoopplannen hoorden, was hij direct geïnteresseerd. Hij bleek, net als wij destijds, 'verliefd' te zijn op het pand op die locatie.
Dat heeft vast iets te maken met onze Stolken-roots. Onze opa Klaas en zijn broers Hannes en Janus voeren onder hun vader Dirk, een zeilende beurtschipper met als thuishaven het Oude Dorp. Opa en Janus bleven varen nadat hun vader was overleden op de ijzeren schepen Nieuwe Zorg 1 en 2. Ze brachten, tot de oorlog daar een eind aan maakte, graan uit Rotterdamse haven naar de maalderij van de Coöperatie op het Oude Dorp en de graanmolen Windlust van Gerrit Waasbergen op Kortenoord. Het walkantoor was eerst aan de havenkade aan de Kerklaan waar nu het appartementencomplex staat met een kopie van de voorgevel van de maalderij van de Coöperatie. Toen de Coöperatie daar ging bouwen verhuisde de familie Stolk naar de andere kant van het kruispunt, net buiten de kern aan de Kerklaan, schuin tegenover de boerderij van Van der Ham, naast de stoepje die het 'holletje van Stolk' ging heten.
Fiet en ik hadden het pand, een replica uit begin 70-er jaren van een boerderij die er ooit stond, aan het eind van de vorige eeuw gekocht van de toenmalige woningbouwcorporatie Ons Huis. We hadden nieuwe plannen zat toen we in 2003 met ons bedrijf stopten, waarvoor we het hele pand gebruikten. De tekeningen waren al klaar; we zouden er gaan wonen, er weer een kunstgalerie beginnen in combiantie met een soortgelijk woon/werkproject bij een Normandisch invasiestrand. Het interieur van het voorhuis had ik al bijna verbouwd, toen Hans van der Panne ons vertelde dat we ook aan het pand konden verdienen door het zakelijk te verhuren. Dat klonk aantrekkelijker en we gingen daar op in. 'Verhuurdertje spelen' was echter niet ons ding en omdat je van stenen niet kunt leven, besloten we afscheid te nemen van het pand.
We hebben goede herinneringen aan de dagen dat wij en onze medewerkers nog zelf actief waren in het pand. Leuke dingen gedaan en gemaakt met fijne mensen die bij ons hun carrière startten en leerden hoe het wel en niet moet. Als we terug kijken naar die goeie ouwe tijd zijn we nu geneigd het te romantiseren, nare dingen verdring je. Vooral de laatste vijf jaar, toen we een soort cultureel centrum werden, omdat we er een galerie in hadden, was het erg gezellig. Maar als we ons nu realiseren hoeveel uren we maakten om alle ballen hoog te houden en wat voor verplichtingen er bij zakendoen kwamen kijken, dan beseffen we wel dat we de goede keuze maakte door de bakens te verzetten. We waren nog geen 50 en hadden meer uren gemaakt en gestresst dan een normale bejaarde in zijn hele werkzame leven. We waren niet toe aan een vroege dood en wilden nog wat met minder stress veroorzakende talenten doen. Arbeid mag adelen, maar maar je leeft maar een keer.
We wensen onze huurders veel succes met hun nieuwe verhuurder en omgekeerd.
Reactie plaatsen
Reacties